Bakış Açısı / utku varlık

Yine çok erken yıllar, kitapcı Remzi bey karanlık kitabeevinin kasasında; babamı görünce ayağa kalkıp selamladı, beraberce bir sigara yaktılar; ne konuşuyorlardı anımsamıyorum ama tek tek kitaplara dokunmak, içinde resim var mı diye bakmak, başlıklarını okumak ve daha sonra kırtasiye bölümünde hala kokusunu anımsadığım "Hard Muth-Koh i Noor" markalı silgileri koklamak, renkli kalemleri parmağımla dokunarak denemek, tekrar kitaplara dönmek ve bu kez kitapları açtığımda burnuma gelen kağıta sinmiş baskı ve rutubet kokusu aklımda kalanlar; özellikle o yılların üçüncü sınıf, hafif saman rengi, gramajı ağır kağıtlar  bugün bile bu kokuyu saklıyorlar. Kitap hemen alınıp okunamazdı, önce bir açacak; çakı, bıçak, cetvel ya da parmakla katlanarak basılmış sayfalar kesilerek açılır yani 200 sayfalık bir kitapda 20 fasikül varsa, 50 sayfayı açmak gerekirdi. Okumak faslı başladığında en büyük süpriz; gözden kaçmış, açılmamış bir kaç sayfa! Sinirlenip ya da üşenip parmağınızla açmışsanız,

UTKU VARLIK / NO FUTUR  70x70 karton üstüne kalem, pastel İnsan hep böyle "bağnaz" mıydı? Ben mi yanılıyorum yoksa, karabasan olmasın, çıkışı göremiyorum. Eskiden bir "alternatif" getirirdik, peki şimdi ne diyeceksin? Yok konumuz  sanat değil, "contemporary" de geç; konumuz insan ama hangisi? insanın dünü mü, bugünü mü? Doğrusu; her çağda "manupulé" edilen o insan ama 2014 yılına geldik...alo sizi duyamıyorum!