Bakış Açısı / utku varlık

Bugün  okuduğum “contemporary” adına yeni bir skandal bu konuda en hoşgörülü Fransız’ları bile sinirlendirdi; Paris’in tarihi operası “Palais Garnier”in 350. yaşgününü kutlaması, Fransız çağdaş sanatçısı Claude Leveque’in operanın ünlü merdivenine, pırıltılı iki devasa traktör lastiği asarak yaptığı “installation” - Saturnale Diademe - kültür bakanlığının bir FRAC adına bir siparişi! Tarihi mekanlara: Versaille Sarayı, Louvre Müzesi, Grande Palais vs. Contemporary adına sergiler, performance, installation olarak “müdahale etme” Blog’umda her kez yazdığım gibi büyük skandal olarak yargılandığında nedense her kez kültür ve sanat adına konulan sansür bu eleştirileri fazla ileriye götürmedi. Çok güçlü Contemporary Lobisi’nin kimseye hesap vermesi düşünülemez; sorulan niçin 350 yıllık bir opera’ya bu kadar ilgisiz ve kitsch, komik ve enayice yapılan, kiminle dalga geçmek? Biliyorum bu dangalak dışa vuruşlar, sanatı buraya kadar getiren çağa özgü bir can sıkıntısı ve de can çek...

Giriş: Belki duymadınız, Nikos Kazantzakis'in mezar taşında ne yazdığını: "Hiç bir umudum, hiç bir korkum yok; ben özgür bir insanım".  Ne güzel, kaç kişi bugün ben özgürüm diyebilir; giderek bunu anlatmamın nedeni: şimdiye dek Blog'umda ve Kolajart'da yayınlanan yazılarımı bir başka dergide de yayınlanmasını belki daha çok izleyici bulması arzusuyla karar vermiştim. Bilmiyordum bu derginin "sırtını bir bankaya dayadığını"! Sözcüğün tam anlamıyla snop ve de batıya özgü bir özenti sezinlediğimde, zaten işin başındaydık. Internet sitelerinde yayınladıkları yazım "Dediğim Dedik"le yollarımız ayrıldı. Elbette bu yazılar "contemporary'e" değiniyordu. Performans ve şamataya dönük bu absürt, lüks dergilere, modern galerilere, bu birikim sonucu oluşan "hayalet müzeler"'e dönüştükten sonra "Far West" misali Dolapdere'ye kapağı atar. Ama çevrede ortaçağa özgü sokaklar,  karanlık insanlar, başı boş köpekler bile ...