Bakış Açısı / utku varlık

Elwin Blumenfeld Fotoğraf sanatının günümüze dek geçirdiği evrim, teknik dilinin yeniden yazılışı, "numerique" olarak herkesin kullanabileceği bir araç olması; görselin içeriğini, imgeyi görsele aktarmak adına oluşan, imgeyi pelicul'e geçiren ve de hiç bir zaman çözemediğim bu simyanın, bu meteforun anakronolojik sürecinde bazı isimler unutulmuyor. Nedense Elwin Blumenfield'i çok az kişi anımsar. Elwin Blumenveld 1930 yılında Almanya'dan Hollanda'ya geçtiğinde bir fotoğraf düşüncesi yaratmak, onun teknik işlevini, kendi kişiliğini ve de kurguya yönelik içeriğinde ne yapacağını planlıyor ve de ileriye dönük etkilere kapısını açıyordu.Dadaist'lerin desen ve kolaj tekniği onu ister istemez surréalistlere yaklaştırdı. 1936 da Paris'e yerleştiğinde düşlediği çevreyi bulmuştu; Man Ray'ın karanlık odada deneyimleri giderek onun da bir süre sonra tekniğinde etkin olmaya başladığında yeni bir çevre de kendiliğinden  oluşmuştu. İkinci

"Virga Deliği" gökyüzünde belki çok az karşılaşağımız bir fenomen; sanki evrene açılan bir pencere, oradan çıkıp sonsuza yola çıkmak, bize söz verilen cennete gitmek, gök kuşağını aşarak kendini geçmek mi acaba? . Oysa bu biosphere'in bize sunduğu tüm mucizeleri ne kadar biliyoruz; bulutların nereye gittiğinden bile haberimiz yok! Açıklamaya çalışırsak; doğada çok az rastlanan bu gösteri, ısının ani değişimi sonucu oluşuyor ve küçük su damlacıklarından oluşan bulutların oluşturduğu parselin dışı, aniden donup kristalleşirken; içi aynı ısıda kalıyor. kendiliğinden oluşan bu tablonun al benisi de ışığın kristalleşme sonucu, onun içinden geçen bir gök kuşağı. İlk kez görüldüğü yerin ismi verilmiş, Avusturalya'da. Eski çağların ressamlarına rastlasaydı, içerikte görürdük, gök her zaman şaşırttı bizi ve şimdi daha dikkatli bakıyorum gökyüzüne, bir gün bu pencereden çıkıp gitmek için. Doğa gözümüzü çekmek adına kendi oyunlarını oynarken, aynen bir çin ata

Roman Vishniac, bilmiyorum kaç kişi bu önemli fotoğraf sanatçısını tanır, belki bir iki portresini anımsarız. Bu kez Paris-photo'da kendisine önemli biir "hommage" yapıldı ve de ünlü fotoğraflarının en iyi trajlarından izliyerek, geçen çağın bu imge belleğiyle gerilere, ikinci dünya savaşıyla yok olmuş toplumların anısına, Polonya'ya, Berlin'e yani geceye bir yolculuk yapıyoruz. Sanki İsaac Bashevis Singer'in romanlarının imgeye dönüşümü; sanki onun sineması, ünlü romanı "Krochmanna Sokağının küçük dünyası" nın kara kare fotoğrafları. Bu iki sanatçının yaşantıları da hemen hemen parelel; 1930 yıllarına doğru orta Avrupa'da başlıyan antisemit baskı, yahudileri ister istemez bir göçe sürüklerken, şans bazılarını Amerika'ya yönlendiriyor, gidemeyenlerin sonu da ne kadar önemli bir sanatçı olursa olsun, gettolarda son buluyor. Vishniac bir Rus Yahudisi, St. Petérsbourg doğumlu, zengin bir aileden geliyor. Daha sonra Moskova'da büyüyor, 1918

La fondation Louis-Vuiton/Bois de Boulogne-Paris Görünen ya da görünmeyen milyarderlerin, "artık" paralarını sanata yatırmak adına yaptıkları "şamata" hiç bir dönemde bu kadar abartılı olmamıştı. "Çağdaş sanat" adına yapılan "blöf ", dünyada milyarderlerin çoğalmasıyla orantılı, megolomaniye yansımış durumda. Kendi pramidlerini, anıt mezarlarını kurarken sanatı ve kültürü de kendi varoluşlarının boşluğuna adıyorlar: Milyarder Bernard Arnault kendini Paris'in Boulogne Parkında, mimar Frank Gehry'ye yaptırdığı bir müzeyle tarihe yazdırdı. Bir yere kadar sanata bir yatırımdır diyerek saygı duyuluyor ama arka planda önemli bir "manupulation" dan kimse söz etmiyor; zaten sizin beğeninize sunulan bir şey yok, amaç sanat'ın yatağını değiştirmek. Çirkin, komik , kitch, belleğimize odaklanırken, ready-made/manifacture, cartonpate ve de gadget müzelere, kolleksiyonlara stoklanıyor. Arkada oynanan oyun çok daha derin; önemli &