EMİN ÇETİN'NİN BLOG'UNDAN " FRAGMENT'LAR "

Utku Varlık sergisinde, küçük deftere aldığımız notları

e postayla kendisine gönderdik. O da bloğunda

yayımladı. Daha sonra katalogdaki resimlere geçtik;

bu eserler hakkındaki düşüncelerimizi burada şimdilik

ham haliyle paylaşıyoruz; belki daha sonra kullanırız..

http://utkuvarlik.blogspot.com.tr/2014/10/bir-sergiden-tablolar.html

Utku hoca, resimlerini oluşturmada kullandığı

kolajımsı tekniği herkesten bir sır gibi gizler.

Gizlemenin cazibesine kapılanlara yardım için

pandoranın kutusunu açacak olsak, bir resim

sergisinden etüdler izledikleri sananların hayallerini

yeksan ederdik. Özellikle dönemdaşı ressamlar

kutudaki ganimeti çok değerlendiremezler; aksine

arşivlediği kaynaklar üstünden bir itibarsızlaştırma

kampanyasını her fırsatta sürdürürler. Bizce bunlara

mahal vermemek gerekir. Malzemeden önce mal,

sanattaki sermaye, kişisel birikim ve yaratıcılıkta

hayal kudreti önemlidir. Yayın balığı, deniz

kaplumbağsı, istakoz, belki de yengeç; bir sanat canlısı

olarak Utku Varlık'ı, zenginliğini, birikimini sırtında,

haritasını kıvrım kıvrım derisindeki katmanlarının

genetiğini içeride, mistik gözlerini hücrelerinde taşıyan

bir deniz dibi kabuklusu gibi değerlendirmemiz

gerekir..

Bizler maddenin ne olduğunu bildiğimizi sanırız. Ancak

onun, gizemini çözmekten aciz olduğumuzu ve onların

metafizik bir dünyanın havai fişekleri, beyin denilen

organdaki yer işaretleri, nirengi çubukları olduğunu

görmezden geliriz. Kozmosun maddesizlikten maddeye

d.nüşmesi; metafizikten fiziğe geçişteki sınırların belirgin

olmaması yeterince gizem barındırır. Utku Varlık'ın

resimlerine bakınca rüyaların bir dükkanı olabileceğini

düşündüm. O, kesip kırkarak fizik alemden metafizik

tahüyyüle iade ederek onları arşivliyor. Nereden temin

ettiği, nasıl yaptığından önemlisi onun düşlerini bize

gösterebiliyor olma becerisidir. Rüyaları bir koleksiyoner

heyecanıyla zihin ambarında istiflenmiş. Kişiselleştirdiği

görselleriyle simülasyon, sanatın tüm göstergelerine sahip

olduğu halde, sanata değil onun realitesine, metafizik

gerçeğin 'şimdiki' zamanına dair eterik hikayeler anlatıyor.

Bu epik anlatının bütünüyle şahsi mi şahsi -ona ait- suptil

bir oyun olduğunu g.rüyoruz. Bana sorarsa o, aslında

resim değil, onun tüm materyal ve araçlarını kullanarak

bir başka boyutta kavramsal sanat yapıyor. Bunu hem

kendine hem de topluma (alışagelen haliyle sanat tarihine)

anlatmanın zorluğunu da çekiyor. Bence performans,

yerleştirme, kavram dese kurtulacak. Ne ki başkalarının

resime değil ona ve yaşamı tehdit eden realitesine nasıl

bakacakları konusunda ipuçlarını sanat tarihinde değil

belki hayatı oluşturan fenomenlerin nöral aktivitelerde,

psiko, sosyo, ontologilerin bulanık biliminde ve

hafızanın/hafsalanın rastgele ilişkilerinde gizli. İzleyiciler

resime baktıklarını sanıyorlar; yargılar da burada

çatallaşıyor. Resim ve görseller sadece onun

harfler/kelimeler yerine kullandığı malzemesi, alışagelen

teorilerle zihinsel verilerinin pratiği, şahsişeşen hikayenin

akışı ve sonucu arasında tutarlı bir ilişki olmayabilir. Hiç

önemli değil; düşlerde de tutarlılık aranmaz. Bunlardan

önemli olan onun zihinsel faaliyetindeki yarattığı praksis.

Zihnin içinde 'ben' adında bir fail var mı; yoksa tüm

imgelerleri darmadağan eden isyankar bir ruhun

faaliyetleri, metafiziğin reel dünyaya tepkisi, hezeyanları

mı? Bu da önemli değil. Fiziğin mi, metafiziğin mi asıl

gerçek / daha gerçek olduğunu bilebiliyor muyuz? O,

rüyalarını geleneksel malzemeler kullanarak anlatıyor.

Bunu sergi salonuna yerleştirdiği eşyalarla, rüzgar yahut

seslerle, insanlarla da yapabilir. Ya da film yahut

romanlarla. Ancak izleyicinin dikkatli bir okur edasıyla

senaryoya yoğunlaşması gerekirken başka alışkanlıklar

alışkanlıkları olan zihni dağıtıyor. Böyle bir resimde eğer

aranan malzemedeki görseller, çizgideki ustalıksa o zaman

asıl 'gerçek' olan tortulaşmıştır. İzleyici denilen birey,

agresyonunu kendi hayallerine yönelterek adına Utku

Varlık sergisi denen bu gösteriye, bu rüya performansa, bu

keyif verici oyuna istediği anda iştirak edebilir. Konu uzun

; bir başka yazıda yine yazmak gerekir..

Çağa ait bir hastalık olan normallikten

mustarip olanların uluorta fikir beyan

etmesi zor. Onca çalışmayı görmezden

gelen kültür medyası, Utku Varlık'ın 50

yıldır Paris'te, sanatıyla hayatını

kazanan önemli bir temsilcimiz olduğunu

unutmakta ısrarlı.. O, gerçek anlamda

Türk resminin kara kutusu. Şartlı

reflekslere sahip malum gazete editörleri

cemaatçiliklerden ve mahcup

angajmanlardan vazgeçip bu yaşlı ustayı

eğer konuşturabilselerdi, kazanan Türk

sanat tarihi olacaktı.. 'Mazeretim var;

asabiyim asabi!' dediğinde kaybeden

önce gazetecilik ve meslek ahlakı oluyor..

http://utkuvarlik.blogspot.com.tr/2014/10/konusma_21.html

Türk resmi diye bir şey yoktur; çünkü

resmi başkalarından öğrendik. Ben

Flaman ustalara bakmışsam, bu, onların

içeriğinden çok tekniğiyle ilgilidir. Ayrıca

benim resmim bir amalgamdır; bir alışveriştir,

tek kaynağa değil, anlatıma, şiire ve de onun
mistisizmine dokunur diyor kendisiyle yapılan bir
röportajda.