günlerin köpüğü

Bu kez Boris vian’ı anımsadım , zihinsel geziler , bellekte , örneğin  » 100 soruda  » gibi saklanabilecek bilgileri betonlaştırır. Geçende modacı Alex geldi ziyaretime , Paris’den İstanbul’a döneli epey oluyor , anılarını yazıyor , bu nedenle kazılara Paris’den başlamış. 1976 yılında geldiğini söyledi , şöyle bir panoromasını yaptık o yetmişli yılların ; unutulmayan renkli kişilikler su üstüne çıkmaya başladığında , en ilginç kişilik galiba Cornail ‘ le, bereber yaşadığı Selahattin Kuzuoğlu’ydu. Cornail, İstanbul mozayık ‘ının kırılmadan önceki döneminin çok orjinal bir kişisiydi. « Restaretör » olarak çalışırken ,anadoludan  gelmiş  genç işçi Selahattine aşık olur. 6-7 eylül olaylarından sonra kapı-dışı edildiğinde Paris’e gelir , yerleştiğinde Selahattin’i de çağırır yanına.1970 yıllarında tanıdığımda, ikisi de Sonnabend galerisinde çalışıyorlardı.Bu galeriyi Sarkis yönetiyordu , kanımca Sarkis onlara bir iyilik yapmıştı, Cornail galeri sorumlusu , Selahattin ise boyacılık ve de teknik işlerde.Gelelim bu galerinin önemine ; Ileana Schapira , Romanya’da doğar , genç yaşta Amerika’ya göç eder, 1931 de Leo Castelli’le evlenir  ve harp öncesi Paris’de Vandome meydanında Galeri Droin’i açarlar . Harp nedeniyle kapanan galeri ve tekrar Amerika’ya dönüş , Leo Castelli’den boşanıp Michael Sonnebend’le ikinci evliliğini yapar.Asıl ismini bundan sonra  » avat-gardisme  »  adına « Sonnebend  » galerisiyle başlar. Bugün pentürü bir kenara itip , kavramsal sanat diye kafa yoranların , gerçek   »renaissance » sı bu galeridir. Gelmek istediğim konu ; 60 yıllarında Paris’de bir şubesi açılan Sonnabend galerisine yönetici olarak Sarkis’in nasıl girdiğini bilmiyorum ama bir süre sonra , o zaman için  özellikle çok yeni olan  » performance  » vs. etkinliklerinde isim yapmaya başladığı bir gerçek. Geçen yıl Boltanski bir konuşmasında, kendisini Sarkis’in bulduğunu söylüyordu.Biz 1970 yılında bu galeride bir « HAPPENING »  e  katıldık ; bir amarikalı sanatcı galerinin ortasında, kendi çevresine tebeşirle  bir daire çizdi , içinde 5 dakika durdu ve happinig bitti. O günden bu güne ,Joseph Beuys , Fluxus , anti-art .narratifs  vs. başlayan « conceptuel  »  , Biennaller , modern müzelerin uluslararası  » lobi  »  ve ekonomik güçlere sırtını dayayan bir güç , 21 yüzyıl resmi sanatı olmak üzere. Benim dikkatimi çeken tek isim Marina Abramoviç , yapacağı her çılgınlık için bütün kapılar açık ona , O da sırtını Newyork – MoMa ya dayamış , sürekli « performance lar yapıyor ,kendini sergiliyor,örneğim bir masanın üstü aklınıza gelebilecek her türlü kesici alet- edevetla dolu , siz geliyorsunuz masadan aldığınız jiletle suratınızı kesiyorsunuz , video sunu görmenizi tavsiye etmem. Abramoviç tüm çıplak , karşısında yine bir erkek, aynı vaziyette, MoMa da özel yapılan dar bir kapıda duruyorlar , davetliler içeriye girmek içim bu iki « nü  » den sürtünerek geçmeleri gerekiyor , işte sorun burada başlıyor : bilmiyorum siz nasıl geçerdiniz ? Ne yazık Cornail yok artık , yaşasaydı sorardım .