YALNIZLIĞIN ARKA ODALARI
Yaşantımdaki insan manzaraları içinde çok ayrıcalık taşıyan, en yakınlarımı bile unuturken, onun imajı sanki albümdeki tek fotoğraf gibi belleğinde silinmemişti: ilhan Şevket! 60 yılları, Arnavutköy’den dolmuşla Taksim’e geldiğimizde Aziz Çalışlar, susamış, takılmadan gidelim diyor ama mümkün değil nedense ilk guruplaşma Fransız Kültür merkezi civarında olurdu, ters yönden gelenlerle olan karşılaşma epey bir süre alırdı, ne bileyim demek anlatacak o kadar şey vardı! O süre içinde karşılaşmasanız bile biraz ötelerden sesler, kahkahalar gelirdi. Özellikle Celâl Sılay, bariton sesi ve onu tamamlayan kahkahası! Cemal Süreyya ağır siyah çantasını konuşurken bile elinden bırakmıyor, onunla gelen Muzaffer Buyrukçu biliyorum Günel Altıntaş’a matrak bir şey anlattırıyor ve de eve döndüğünde satır satır yazacak, çok ilginç Patriyot Hayati ile söz vermiş gibi hep orada karşılaşırdık, yukardan bizi biri çağırıyor, biliyoruz kim: Bertan Onaran, Eptalafos’un terasından bizi çağırıyor; orada otu